၁၉၅၀ ခုႏွစ္ သူရ မခ်စ္ပိုအေၾကာင္း..

“သူရ” ဟူေသာေ၀ါဟာရက သူရဲေကာင္းစစ္သည္တို႕ကို ခ်ီးျမွင့္ေလ့ရွိေသာ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးတစ္ခု။ “မခ်စ္ပို” ဆိုေသာစကားစုေလးက ႏုနယ္ေသာႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အမည္နာမ လွလွေလးတစ္ခု။

သို႕ရာ တြင္ မိန္းမလွေလးတစ္ဦး၏ ႏွလုံးေသြးက သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ ေယာက္်ားတို႕ကဲ့သို႕ပင္ ရဲရဲ နီေဆြးလ်က္ သမိုင္း၀င္ေတးတစ္ပုဒ္ကို ေရးထုတ္လိုက္ႏိုင္ေသာအခါ -

“သူရ မခ်စ္ပို” ဟူ၍ ေမာ္ကြန္းတင္ခံရေလေတာ့သည္။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၁ ရက္ေန႕တြင္ ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႕မ်ားသည္ ေမျမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕)ကို အလစ္ အငိုက္ စီးနင္းသိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေမျမိဳ႕ရွိ အမွတ္ (၁) စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီ ယာတပ္ခြဲ (ဘီအီး) ႏွင့္ အမွတ္ (၂) စစ္ေျမျပင္အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲတို႕မွ အရာရွိစစ္သည္မ်ားသည္ ဗိုလ္မွဴးထင္ေပၚ ႏွင့္ ဗိုလ္ၾကီးဘျဖဴ တို႕၏ ေခါင္းေဆာင္မွဳျဖင့္ ရသမွ်လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား သိမ္းဆည္းျပီး လားရွိဳးဘက္သို႕ ဆုတ္ခြာ သြားခဲ့ၾကသည္။

ဆုတ္ခြာသြားေသာတပ္မ်ားသည္ လားရွိဳးဘက္တြင္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕ျပီး ေမျမိဳ႕သို႕ ျပန္လည္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ေရခ်မ္း အိုးဘက္တြင္ တိမ္းေရွာင္ေနၾကေသာ ဘီအီးတပ္မွ အရာရွိ စစ္သည္မ်ား ႏွင့္ က်န္တပ္ေပါင္း စုံမွတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားလည္း ဘီအီးတပ္တြင္ လာေရာက္စုေပါင္းခဲ့ၾကသည္။ သို႕ျဖင့္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၄ ရက္တြင္ ေမျမိဳ႕ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ရာ ဘီအီးတပ္ကုန္း (ယခု အင္ဂ်င္နီယာတပ္) ေနရာကို ျပန္လည္ရရွိျပီး လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကိုပါ ရရွိလိုက္သည္။ ျမိဳ႕တြင္း ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ေသာတပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း ေမျမိဳ႕-လားရွိဳး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမိဳ႕မရုပ္ရွင္ရုံထိ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ဦးေဆာင္ကာ ေမျမိဳ႕ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၄ ရက္ကို အင္ဂ်င္ နီယာ တပ္ဖြဲ႕ေန႕ အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္ျခင္းခံခဲ့ရေပသည္။

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၄ ရက္တြင္ ေျခကုတ္စခန္းမ်ားရရွိျပီး ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ ျမိဳ႕တြင္း တိုက္ပြဲသ႑န္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ေျခကုတ္စခန္းမ်ားကို အားျပဳျပီး အဖြဲ႕ငယ္မ်ားလႊတ္ကာ အျပန္ အလွန္ တိုက္ခိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေလ့က်င့္မွဳမရွိေသာ အရပ္သားမ်ားမွာလည္း ရရာ လက္နက္ စြဲကိုင္ျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႕ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ခက္ခဲေသာကိစၥတစ္ခုမွာ ရန္သူ႕ သတင္းေ ထာက္ လွမ္းေရးျဖစ္သည္။ ဤတာ၀န္ကို ယူလိုက္သူမွာ “မခ်စ္ပို” ဆိုေသာ မိန္းကေလးပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

မခ်စ္ပိုသည္ စင္စစ္ေမျမိဳ႕သူမဟုတ္ပါ။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ျပီး ထား၀ယ္ျမိဳ႕တြင္ၾကီးျပင္းခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးျဖစ္သူတစ္ဦးမွာ ဘီအီးတပ္ထဲသို႕ ၀င္သြားသည္ဟု ၾကားရသျဖင့္ လိုက္ရွာရင္း ေမျမိဳ႕ရွိ ဦးၾကြယ္-ေဒၚပုတို႕ အိမ္တြင္ေနျဖစ္သြားသည္။ ဦးၾကြယ္တို႕ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ဘီအီးတပ္မွ တပ္ၾကပ္ လွေမာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ တပ္ၾကပ္လွေမာင္မွာ စားေရးေသာက္ေရး တာ၀န္ယူ ရေသာေ ၾကာင့္ ထမင္းခ်က္လွေမာင္ဟု လူသိမ်ားခဲ့သည္။

မခ်စ္ပိုသည္ ထား၀ယ္သူပီပီ စကားေျပာလွ်င္ အသံ၀ဲ၀ဲေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ အသား ကမျဖဴ မညိဳ မ်က္ႏွာကေလး ေထာင့္စပ္စပ္၊ အရပ္အေမာင္းက ငါးေပ သုံးလက္မခန္႕ရွိသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ပုံက လုပ္စရာရွိလွ်င္လည္း ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္မည့္ သေဘာကို ေဖာ္ျပေန သည္။

မခ်စ္ပို၏ေယာက္်ားျဖစ္သူ တပ္ၾကပ္လွေမာင္သည္ ထမင္းခ်က္တာ၀န္ယူထားေသာ္လည္း အေျခ အေနေ ပး လွ်င္ တိုက္ခိုက္သည့္အဖြဲ႕ထဲပါသြားျပန္သည္။ ထိုစဥ္က အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕မ်ားက ေလ့က်င့္ေရး တပ္ကုန္း မွေန၍ ရင္ဆိုင္ထားသည္။

တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္သြားေရာက္ပစ္ခတ္ၾကရင္းမွ တစ္ေန႕တြင္ တပ္ၾကပ္ လွေမာင္ အား ေသနတ္မွန္ျပီး ဒဏ္ရာရလာခဲ့သည္။ ဤတြင္ တပ္ၾကပ္လွေမာင္၏ ဇနီးျဖစ္သူ မခ်စ္ပိုမွာ မခံခ်င္ စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာခဲ့သည္။ “ငါ့လင္ကို မွန္ေအာင္ပစ္တဲ့သူေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ျပန္ခ်မယ္”

မခ်စ္ပိုသည္ လင္ကိုထိ၍ ေသြးရူးေသြးတန္းထျပီး တိုက္ပြဲ၀င္သူမဟုတ္ပါ။ နဂိုကတည္းက တည္ျငိမ္ျပတ္ သားေသာ သဘာ၀ရွိသည့္အေလ်ာက္ သူမႏွင့္ ကိုက္ညီမည့္ အလုပ္ကို လက္ခံ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

“ကဲ - မခ်စ္ပို ခင္ဗ်ားတာ၀န္ယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကို မိန္းမေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ခိုင္းရမွာပဲ၊ ရန္သူရဲ႕ လက္ နက္ၾကီးေတြ၊ စက္ေသနတ္ေတြ ပစ္တဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိခ်င္တယ္။ ခက္တာက ဘီေအဒီတီ ကုန္းဘက္ကို ထြက္လိုက္ရင္ ေယာက္်ားမွန္သမွ်ကို ရန္သူက ဖမ္းတယ္၊ ပစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ မိန္းမေတြ က်ေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ကူးျပီး ေစ်းေရာင္းေနၾကတာ ေတြလည္းရွိေတာ့ ရိပ္မိမွာမဟုတ္ဘူး၊ မခ်စ္ပို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ”

“ျဖစ္ပါတယ္ စစ္သားမယားဟာ စစ္သမီးဘဲေပါ့၊ ရန္သူကအေရးသာသြားရင္ တိုင္းျပည္ျပိကြဲသြားႏိုင္တယ္၊ ဒီေတာ့ တတ္ သမွ် ရန္သူအင္အားေလ်ာ့နည္းေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ ကၽြန္မကို ဓားတိုတေခ်ာင္းေပးပါ၊ ျပီးေ တာ့ လက္ပစ္ဗုံး လဲေပးထား၊ ကၽြန္မကို ကိုလွေမာင္ သင္ေပးထားလို႕ လက္ပစ္ဗုံးေကာင္းေကာင္း ပစ္တတ္ ပါ တယ္”

သို႕ႏွင့္ ႏုနယ္လွပေသာ မခ်စ္ပိုေလးသည္ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းစိတ္မ်ိဳးျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ေလေတာ့ သည္။

မခ်စ္ပိုသည္ ေကအင္ဒီအိုမ်ား တပ္စြဲထားေသာ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ကုန္း၊ ေဆးတပ္ကုန္းမ်ားဘက္သို႕ နည္း အမ်ိဳး မ်ိုဳးျဖင့္ ၀င္ေရာက္ကာ ရန္သူသတင္း ေထာက္လွမ္းေရးကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ ေလသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ခေမာက္ တစ္လုံးေဆာင္း၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ႏြားေက်ာင္းသူေယာင္ေဆာင္၍ သြားခဲ့သည္။ ႏြားေလး ငါး ဆယ္ေကာင္ ပါသျဖင့္ လည္း သူမကို ႏြားေက်ာင္းေနသည္ဟုသာ ရန္သူကထင္ေနခဲ့သည္။

မိန္းမသားတစ္ဦး၏မာယာကို တိုင္းျပည္အတြက္ အသုံးခ်လိုက္ေသာအခါတြင္လည္း အင္ဂ်င္နီ ယာတပ္ဖြဲ႕၀င္ စစ္သည္မိသားစုတို႕၏ စြန္႕လႊတ္စြန္႕စား တိုက္ခိုက္မွဳမ်ားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုတည္တံ့ ခိုင္ျမဲေရး အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက သမိုင္းေမာ္ကြန္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေပသည္။

မခ်စ္ပိုသည္ ႏြားေက်ာင္းရင္းျဖင့္ ရန္သူလက္နက္ၾကီး ပစ္ကူေနရာမ်ား၊ စက္ေသနတ္ခ်ထားသည့္ ေနရာ မ်ား ကို မွတ္လာခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ရန္သူအဖြဲ႕ငယ္ သုံးေလးဦးႏွင့္ေတြ႕၍ အခြင့္သာသည့္ အခါ မ်ိဳး တြင္ လက္ပစ္ဗုံးျဖင့္ တိုက္ခိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူေတြအေတာ္အထိနာလာခဲ့၏။ ထိုထက္ပို၍ ခံစားရ သည္မွာ မိန္းကေလးတစ္ဦး မိုးေပၚကက်လာသလို ေပၚေပါက္လာျပီး တိုက္ခုိက္ ခံရဖန္မ်ား လာေသာ အခါ ရန္သူေတြစိတ္ဓာတ္ေခ်ာက္ခ်ားမွဳ ျဖစ္လာရျခင္းပင္။ ဗုံးကြဲသံၾကား၍ထလိုက္ ျပန္လွ်င္ လည္း မခ်စ္ပိုကို မီလိုက္သည္ဟူ၍မရွိ။ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေျပးသည္ဟု ထင္ေနၾက၏။ ဤသို႕ႏွင့္ မခ်စ္ပို ၏ အကူအညီျဖင့္ ရန္သူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိခိုက္က်ဆုံးေစခဲ့၏။

လက္ယဥ္လာျပီျဖစ္ေသာ မခ်စ္ပို၏ ေသြးတို႕က ပို၍နီျမန္းလာ၏။ မခ်စ္ပို တစ္ဆင့္တက္၍ အေရးဆို လာျပန္၏။

“ကၽြန္မ လုံျခည္ၾကီးနဲ႕ သြားလာရတာ လွဳပ္ရွားလို႕ သိပ္မလြယ္ဘူး၊ ကၽြန္မေဘာင္းဘီ၀တ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ လက္ပစ္ ဗုံး က ေနရာတိုင္းသံုးလို႕မရဘူး၊ ေသနတ္နဲ႕ဆိုပိုေကာင္းမယ္၊ ေန႕ဘက္မွာ ကၽြန္မ ေထာက္လွမ္း ထားတဲ့ေနရာေတြကို ညဘက္မွာ ကၽြန္မရွင္တို႕နဲ႕အတူ လိုက္တိုက္မယ္”

မခ်စ္ပို၏ တင္ျပခ်က္ကို ရဲေဘာ္မ်ားက ဗိုလ္ၾကီးဘျဖဴထံ ဆက္၍သတင္းပို႕ေပးလိုက္သည္။ ရိုင္ဖယ္ႏွ င့္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဟုဆိုကာ ေျခာက္လုံးျပဴးထုတ္ေပးလိုက္သည္။

မခ်စ္ပိုပါ၀င္ေသာအဖြဲ႕မွာ ညတိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲၾကျပန္သည္။

ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႕မွာ အထိနာလ်က္ရွိသည္။ ေထာက္ပံ့ေရးကုန္းကို ၀င္စီးေသာညတြင္ကား မခ်စ္ပိုကို ထိမွန္ေ လေ တာ့သည္။

ေန႕ခင္းဘက္က မခ်စ္ပို၀င္ေရာက္ေထာက္လွမ္းထားေသာ လက္နက္ၾကီးေနရာမ်ားကို မိမိတပ္ဖြဲ႕မွ ေနာက္ ပိုင္း မွ ေမာ္တာျဖင့္ပစ္ျပီး ဦးႏွိမ္ေပးထားသည္။ မခ်စ္ပိုတို႕အဖြဲ႕က ရန္သူခံစစ္စည္းထဲသို႕ အတင္း ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္သြားၾကသည္။ ရန္သူေတြ ေခါင္းမေထာင္ဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ မိမိစစ္သည္မ်ားက လွံစြပ္ျဖင့္ တက္ထိုးဖို႕ ၾကိဳးပမ္းၾကသည္။ မခ်စ္ပိုက လက္မခံ။

“ကၽြန္မလက္ပစ္ဗုံးနဲ႕သြားထုမယ္” ဆိုျပီး လွိမ့္ေမွာက္ကာခ်ဥ္းကပ္သြားခဲ့သည္။ မခ်စ္ပိုအပစ္မခံရေအာင္ စစ္သည္ မ်ားက ကာပစ္ပစ္ေပးရင္း ေယာင္ျပလွဳပ္ရွားမွဳမ်ား ျပဳလုပ္ေပး ၾကသည္။ ရန္သူ႕စက္ေသ နတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားသည္။ မခ်စ္ပို လက္စြမ္းျပခဲ့ျပန္ေပျပီ။

ျပန္အထြက္တြင္ မခ်စ္ပိုကို လွိမ့္ေမွာက္ျပီး ဆုတ္ခဲ့ရန္ ေျပာေသာ္လည္း နားမေထာင္၊ မတ္တတ္ရပ္ျပီး ျပန္ လာ ခဲ့သည္။ ရန္သူ႕ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာျပီး မခ်စ္ပို ဗိုက္ကို လက္ႏွင့္ ဖိကာလဲက် သြားေလသည္။

မခ်စ္ပိုကား သတၱိေကာင္းလွသည္။ ဒဏ္ရာရသည့္တိုင္ ညည္းညဴျခင္းမရွိ၊ ဗိုက္ကို အ၀တ္ျဖင့္ ပတ္ျပီး ဖိထားလိုက္ သည္။ ရဲေဘာ္မ်ား မခ်စ္ပိုကိုေပြ႕ျပီး ျမိဳ႕ထဲဘက္သို႕ ေခၚသြားၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကေျပး၍ နယူးေဆး တိုက္မွ ဆရာ၀န္ကို သြားေခၚ၏။ ေဒါက္တာဘရွင္ လိုက္လာျပီး မခ်စ္ပိုကို ကားျဖင့္တင္ကာ ေဆးတိုက္သို႕ေခၚျပီး ညတြင္းခ်င္း ခြဲစိတ္ကုသေပး၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႕မ်ားက မသကၤာသျဖင့္ ေဆးတိုက္ကို လာစစ္ၾကသည္။

“ခုနက ကားနဲ႕ထြက္သြားတာ ခင္ဗ်ားတို႕ လူနာသြားတင္တာလား”

“မဟုတ္ပါဘူး၊ လူနာသြားၾကည့္ရုံၾကည့္တာ၊ မင္းတို႕ ပစ္ခတ္ေနၾကလို႕ ငါၾကာၾကာ မကုရဲတာနဲ႕ ျပန္လာ တာ၊ အိမ္ထဲမွာ ငါ့သမီးေတြပဲရွိတယ္၊ မင္းတို႕ ရုတ္ရုတ္မလုပ္နဲ႕ ျပန္ၾက” ေဒါက္တာဘရွင္က မင္ေသေ သျဖင့္ ေဟာက္လႊတ္ေသာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား ျပန္သြားၾကသည္။

မခ်စ္ပို၏ ဒဏ္ရာကို ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင့္ပင္ ခြဲစိတ္ကုသေပးၾကသည္။ ဒဏ္ရာက ၁၅ ခ်က္ေလာက္ ခ်ဳပ္ရ သည္။ ထို႕ေနာက္ မခ်စ္ပိုသည္ ထိုေဆးတိုက္မွာပင္ တစ္ပတ္ေလာက္ ပုန္းေအာင္းကာ ေဆးကုသ ခံေနခဲ့သည္။ အနာမက်က္ေသးမီ မခ်စ္ပိုက ျပန္ခ်င္လွျပီဆိုေသာေၾကာင့္ ဦးၾကြယ္တို႕အိမ္သို႕ မခ်စ္ပို ကိုလိုက္ပို႕ေပးၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္က ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႕မွ ေစာဘစံဆိုသူမွာ ထုံးဘိုရပ္ထဲမွ မခ်စ္ပုဆိုသူကို ယူထားခဲ့သည္။ အရပ္ ထဲမွ တျခားမိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း ေစာဘစံ ႏွင့္ ခ်စ္ပု တို႕ ဆက္ႏႊယ္မွဳေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည္။ “ခ်စ္ပု” မွာ “မခ်စ္ပို” ႏွင့္ နာမည္နည္းစပ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္ကမနီးစပ္၊ သူမအသက္ရွင္ရပ္တည္မွဳကို အျခားမိန္းကေလးမ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္လဲဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။

“ခ်စ္ပု” ၏လက္ေထာက္ခ်မွဳေၾကာင့္ ရန္သူအဖြဲ႕ကို အထိနာေအာင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမွာ မခ်စ္ပို ျဖစ္မွန္းသိသြားၾကသည္။ မခ်စ္ပို၏ လွဳပ္ရွားမွဳကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾက၏။ ေဆးတိုက္မွဆင္းျပီး ဦးၾကြယ္၏အိမ္တြင္ ပုန္းခိုေနေသာ မခ်စ္ပို၏သတင္းကို ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႕ ရသြားၾကသည္။ ေစာဘစံ ေခါင္းေဆာင္ျပီး လက္နက္ကိုင္ ေလးငါးဦးခန္႕ ဦးၾကြယ္အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္လာၾကသည္။

“ကဲ မခ်စ္ပို ခင္ဗ်ားရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေတြ အားလုံးကို အတိအက် သိထားျပီးျပီ၊ ျငင္းဖို႕မၾကိဳးစားပါနဲ႕၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႕အဖြဲ႕ေတြ အေတာ္အထိနာကုန္ျပီ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႕ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါ”

“ေအး ငါလိုက္ခဲ့မယ္”

မခ်စ္ပိုကား ထြက္ေျပးဖို႕ မၾကိဳးစား၊ ဓားတိုကိုသာ ၀ွက္ျပီးယူလိုက္သည္။ အာဂသတၱိရွင္ေပ။

ထိုရက္ပိုင္းမ်ားမွာ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕မ်ား ေမျမိဳ႕တြင္မရွိေတာ့ေပ။ မႏၱေလးသို႕ ဆင့္ေခၚျခင္းခံရသျဖင့္ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာသြားၾကျပီးျဖစ္ရာ ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားကို ၾကည့္မထား ႏိုင္ေတာ့။ မိသားစု၀င္မ်ားမွာ ဟိုပုန္း ဒီေအာင္းျဖင့္ ေနခဲ့ၾကရွာသည္။ မခ်စ္ပိုမွာ ဒဏ္ရာမေပ်ာက္ကင္းေသးသျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရာမွ အဖမ္း ခံ လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေကအင္ဒီအို အဖြဲ႕မ်ားကလည္း သာမန္မိသားစု၀င္မ်ားကိုစိတ္မ၀င္စား၊ မခ်စ္ပို ကိုသာ သဲၾကီးမဲၾကီးလိုက္ရွာေနခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မခ်စ္ပိုကို ေစာဘစံက သူ႕မယား “ခ်စ္ပု” အိမ္သို႕ ဖမ္းေခၚ သြား သည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ မခ်စ္ပိုကိုဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး သူမ၏ အံသြားမ်ားကို ဓားျဖင့္က လန္႕ထုတ္ ရန္ၾကိဳး စားၾကသည္။

မခ်စ္ပို သည္ အံသြားအပို (အံပြား) ပါသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အံပြား၏ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဓား၊ ေသ နတ္ျပီး သည့္သေဘာရွိသည္။ အံပြားေၾကာင့္ သူမကိုယ္တိုင္သာ လုံျခံဳမွဳရွိသည္မဟုတ္၊ မခ်စ္ပို ေနာက္ ကလိုက္သူၾကသူမ်ားသည္လည္း က်ည္ဆန္ထိမွန္ျခင္းမရွိ၊ မခ်စ္ပိုသည္ က်ည္ကြယ္ သဖြယ္ျဖစ္ေ နျခင္းေ ၾကာင့္လည္း သူတို႕အဖြဲ႕၀င္မ်ား လွဳပ္ရွား တိုက္ခိုက္ၾကတိုင္း ေတာ္ရုံတန္ရုံ မထိမွန္ ဘဲေအာင္ျမင္မွဳရခဲ့ၾကသည္ စသျဖင့္ ယံုၾကည္ေနၾကသည္။

ဒီသတင္းကို ေစာဘစံတို႕ကလည္း ၾကားထားသည္။ မခ်စ္ပိုကုိ ရိုးရိုးသတ္လို႕ေသမည္မဟုတ္ဟု နားလည္ ထားၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မခ်စ္ပိုကုိ ဖမ္းေခၚလာျပီး အိမ္ထဲ အ၀င္တြင္ အခန္း၀၌ မီးေနသည္ထမီကို ကပ္ရိုက္ ထားသည္။ မခ်စ္ပိုကုိ ဘုန္းနိမ့္ေအာင္လုပ္ၾကေတာ့သည္။ ပို၍ေသခ်ာေအာင္ မခ်စ္ပို၏အံသြားကို ႏုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေအာင္မေလး တို႕ကိုဓားနဲ႕ ျပန္ထိုးတယ္ဟ” အံသြားကို ႏုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနၾကသူမ်ား ေအာ္ဟစ္ျပီး ျပိဳလဲ က် သြားျပန္သည္။ မခ်စ္ပိုကား ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ပင္ တမလြန္သို႔ အေဖၚေခၚသြားလိုက္ေသးသည္။ သို႕ရာတြင္ တမလြန္တြင္ ခံစားရမည့္ ဘုံဘ၀ျခင္းကား ျခားနားလွပါသည္။

ေစာဘစံ မခံရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကား ေသနတ္ဆြဲ၍ယူလိုက္သည္။ ဆူညံေသာေသနတ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာျပီး မခ်စ္ ပို လဲက်သြားေတာ့သည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ရေနေသာ္လည္း အသက္က ေတာ္ေ တာ္ႏွင့္ မထြက္၊ အသက္ျပင္းသည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳခံရသည္။ သို႕ႏွင့္ အသက္ထြက္ေလာက္ျပီ ထင္ေတာ့မွ မခ်စ္ပို၏ အေလာင္းကို ၀ိုင္းသယ္မျပီး ေရတြင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ပိုမိုေသခ်ာေစရန္ အတြက္ အေပၚမွ အုတ္ခဲက်ိဳးမ်ား၊ ပန္းအိုးကြဲမ်ား ပစ္ခ်ျပီးဖို႕ထားလိုက္ၾကသည္။

မခ်စ္ပိုသည္ ၈-၄-၄၉ ရက္ေန႕တြင္ အသက္ (၄၂) ႏွစ္ အရြယ္တြင္ က်ဆုံးသြားခဲ့ရရွာေပသည္။

မခ်စ္ပို က်ဆုံးေသာေန႕ရက္သည္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားက မႏၱေလးျမိဳ႕ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ျပီးျဖစ္၍ ျမိဳ႕သိမ္းေအာင္ပြဲအခမ္းအနား ျပဳလုပ္ေသာေန႕ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ခဲ့ေပသည္။ မႏၱေလးျမိဳ႕ကို စစ္ကိုင္းဘက္မွေန၍ အစိုးရတပ္မ်ားက ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ရာတြင္ ဗိုလ္မွဴးထင္ေပၚ ဦးစီးေသာ ဘီအီး တပ္ဖြဲ႕ သည္ အဓိက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္အျဖစ္ျဖင့္ ဧျပီလ ၂ ရက္တြင္ မႏၱေလးေတာင္ကိုတက္သိမ္းခဲ့သည္။ မႏၱေလးနန္းျမိဳ႕တြင္း သို႕ ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ျပီး ဧျပီလ ၆ ရက္ တြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕ကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ကာ ျပည္ေထာင္စုအလံကို လႊင့္ထူခဲ့ရာ မႏၱေလးျမိဳ႕လူထုမွ “တပ္မေတာ္ကြ” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ၾသဘာေပးခဲ့ၾကသည္။ ဒါေတြကို မခ်စ္ပို သိမသြားေသာ္လည္း မခ်စ္ပို ေက်နပ္ေနလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။

မခ်စ္ပို၏အေလာင္းကို သုံးေလးရက္အၾကာတြင္ ျပန္ေဖာ္ေသာအခါ ပုပ္သိုးနံေစာ္ျခင္းမရွိဟုဆိုသည္။ ၁၆-၄-၄၉ ရက္တြင္ ဗိုလ္မွဴးၾကင္ႏွင့္တကြ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ မႏၱေလး-ေမျမိဳ႕ကားလမ္းကို စစ္ေဆးရင္းမွ ေရာက္လာၾကျပီး မခ်စ္ပို၏ အေလာင္းကို စစ္အခမ္းအနားျဖင့္ သျဂိဳလ္ခဲ့ၾကသည္။ အမိန္႕စာကို ဦးထြန္းအုံက ဖတ္ေၾကာင္းသိရသည္။

မခ်စ္ပို၏ အုတ္ဂူေလးကို အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေမျမိဳ႕ အင္ဂ်င္နီယာတပ္၌ ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ (သိပၸံမွဴးတင္) တပ္မွဴး ျဖစ္ေသာအခါ အုတ္ဂူေလးကို ျပန္လည္မြမ္းမံခဲ့ေသးသည္။

ရဲေဘာ္မေသ ေသေသာ္ငရဲမလားပါ။

“သတိဓါတ္လိုက္တတ္သည္” ဟုေရးထားလွ်င္ မည္သူမွ် မကိုင္ၾကေသာ္လည္း “ေရွ႕မွာရန္သူပစ္ေနတယ္၊ တက္ေခ်မွဳန္း” ဟုဆိုလွ်င္ “စစ္သား” ဆိုသူမ်ားသည္ အႏၱရာယ္ လမ္းမွန္းသိလ်က္ မည္သည့္အတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါသလဲ။

အမိေျမအတြက္ျဖစ္ပါသည္။

အမိေျမကိုခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ သားေကာင္းဇာနည္မ်ား၊ အာဇာနည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပါ ေပၚေပါက္လာ ရေပသည္။ အာဇာနည္မခ်စ္ပို၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မွဳမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ တြင္ “သူရ” ဘြဲ႕ကိုခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ သူရဘြဲ႕ရ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး အျဖစ္လည္း ယေန႕တိုင္ ရပ္တည္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ “သူရ” မခ်စ္ပို (က်ဆုံး) ရရွိေသာ “သူရ” ဘြဲ႕သည္ တပ္မေတာ္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ စစ္သည္မ်ား၏ မိသားစုမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳလွ်က္ရွိေနပါသည္။

“သူရမခ်စ္ပို” ၏ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးက ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ ထုံးဘိုရပ္ထဲတြင္ ယေန႕တိုင္ တည္ရွိေန ဆဲျဖစ္ပါသည္။ မသိနားမလည္ၾကသူအခ်ိဳ႕က အုတ္ဂူသင္းခ်ိဳင္းမွာ ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ ေရႊ႕ပစ္သင့္ သည္ဟု ထင္ေနၾကပါသည္။

သူရမခ်စ္ပို၏ အုတ္ဂူသည္ သင္းခ်ိဳင္းမဟုတ္ပါ။ ေမျမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) ကိုခ်စ္ေသာ၊ ေမျမိဳ႕တိုက္ပြဲတြင္ ဦးေ ဆာင္ မွဳေပးခဲ့ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕၏ သမိုင္းကိုေျပာျပေနသည့္ အုတ္ဂူစံအိမ္ေလး တစ္ခုဟု နားလည္မိပါသည္။

သူရမခ်စ္ပိုသည္ မေသေသးပါ။ အုတ္ဂူစံအိမ္ေလးထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

အမိေျမကိုခ်စ္ေသာ သားေကာင္းသမီးေကာင္းမ်ားအေၾကာင္းကို မခ်စ္ပိုက ထာ၀ရေျပာျပေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသတည္း။

ခင္ေမာင္ႏိုင္ (ဘီအီး)
(ေၾကးမုံသတင္းစာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္)

www.facebook.com/theuseofforce ေ၀ဟင္ခ်စ္သူမွ ေဖာ္ျပျခင္းကို ကူးယူသည္။

မွတ္ခ်က္။ မႏၱေလးျမိဳ႕ကို ေကအင္ဒီအိုတို႕လက္အတြင္းမွ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕က ျပန္လည္သိမ္း ပိုက္လိုက္ေသာ အေၾကာင္းကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ထုတ္ေ၀သည့္ ေဇယ်ေက်ာ္ထင္ ဗိုလ္မွဴးသိန္းေမာင္ (အျငိမ္းစား) ေရးသည့္ (၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္အေရးေတာ္ပုံမွတ္တမ္း) စာအုပ္တြင္ အေသးစိတ္ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကင္ က်ဆုံးပုံကို (လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္) အတြဲ ၂ အမွတ္ ၈၂ တြင္ စာေရးဆရာ ေမာင္ေဆြသက္ ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးရာ၌ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးၾကီးထြန္းရင္ေလာ (ျငိ္မ္း) က ေျပာျပထားပါတယ္။

ေအာက္ပို ့စ္အိုင္းမွကူးယူတင္ျပပါသည္၊