ထိုင္းဘုရင့္သမီးေတာ္ ျမန္မာျပည္ခရီးႏွင့္ ေက်ာင္းအိမ္သာလိမ္လည္မႈႀကီး

ထိုင္းဘုရင့္သမီးေတာ္ ျမန္မာျပည္ခရီးႏွင့္ ေက်ာင္းအိမ္သာလိမ္လည္မႈႀကီး
Thursday, 25 October 2012
------------------------------------------------
မၾကာေသးမီက ကမၻာေက်ာ္ဘီလ်ံနာသူေဌးႀကီး ေဘလ္ဂိတ္စ္သည္ အနာဂတ္အိမ္သာၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေငြကုန္ ေၾကးက်မ်ားခံကာ က်င္းပျပဳလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမ်ားကို ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးႏွင့္ အက်ိဳးအရွိဆုံးအိမ္သာမ်ားျဖစ္ေရး ဒီ

ဇိုင္းထုတ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အုပ္စုလိုက္ဝင္ၿပိဳင္ၾကၿပီး အနာဂတ္အိမ္သာကို ပုံေဖာ္ျပၾကသည္။

အနာဂတ္အိမ္သာသည္ ေနေရာင္ျခည္ ဆိုလာျပားအမိုးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေလာင္စာ၊ ေျမဩဇာအျဖစ္ျပန္ ထုတ္သုံးႏိုင္ရန္ ရည္႐ြယ္ၾကသည္။ အိမ္သာဆိုသည္မွာ စိတ္ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ ေခတၱအနားယူ အပန္းေျဖႏိုင္သည့္ ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး ျပသူေတြလည္းရွိသည္။ ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အိမ္သာစနစ္ ေကာင္းမြန္စြာ အသုံးမျပဳႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါဘယထူေျပာကာ မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးေနၾကရ သည္ဟုျမင္ၿပီး စရိတ္က်ဥ္း၊ အက်ိဳးရွိ၊ အသုံးတည့္အိမ္သာမ်ားကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မၾကာမီက နယ္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းသို႔ အလည္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း တစ္လမ္းလုံး ေအာင့္အည္းသီးခံေနရေသာ ဆီးသြားခ်င္သည့္ေဝဒနာကို ေျဖရွင္းခ်င္သျဖင့္ ေက်ာင္း႐ုံးခန္းသို႔မတက္မီ အိမ္သာဆီသို႔ေျပး ခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းအိမ္သာတြင္ ဆရာမ်ားသာဆိုသည့္ အိမ္သာ ႀကီး ၄ ခန္းတြဲလုံးကို ေသာ့ေတြခတ္ထားသျဖင့္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆီးသြားရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေသးေပါက္ခန္းသို႔ ဝင္လိုက္မိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဆိုး႐ြားလွသည့္ အနံ႔အသက္တစ္ခုက ေျပးဝင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ မူးေမ့လုမတတ္ နံလွပါသည္။ ေသးစီးဆင္းရာေျမာင္းထဲတြင္ စကၠဴစေတြက ျပည့္ပိတ္ေနသည္။ နီက်င္က်င္ ဆီးအိုင္ႀကီးေတြက ေျမာင္းထဲတြင္ ဟိုတစ္အိုင္ သည္တစ္အိုင္ ပုပ္အက္နံေဟာင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ကိစၥၿပီး လိုက္ရသည္။

ႀကဳံတုန္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အိမ္သာဘက္ကို ေလၽွာက္ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္း သားေတြမရွိ။ တံခါးေတြက ပ်က္သည့္အခန္းေတြ ပ်က္ေနသည္။ မည္သို႔မၽွ ေက်ာင္းသား ေတြ ဝင္ထိုင္ၿပီး ကိစၥမၿပီးႏိုင္။ အိမ္သာ ခြက္ေတြက ပလပ္စတစ္အျဖဴေရာင္ဟုဆိုေသာ္လည္း အေရာင္အဆင္း ေပ်ာက္ေနၿပီ။ အိမ္သာကန္တြင္ ေရမရွိ။ ေက်ာင္းသားအိမ္သာ မ်ားအတြင္းတြင္လည္း ေရခြက္၊ ေရပုံးမရွိ။ ေရဆင္းအေပါက္ေတြ ပိတ္ဆို႔ၿပီး မည္သို႔မၽွ အိမ္သာသြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမျမင္။ အနံ႔ အသက္ေတြကလည္း ေျပာမေကာင္းေလာက္ေအာင္ နံေဟာင္ေန သည္။ ထိုအရာကို ေက်ာင္းအိမ္သာဟုေခၚပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းရွိအိမ္သာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူက သူ႕႐ုံးခန္းကို တက္လာရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး အျပစ္တင္သည္။ သူ႕႐ုံးခန္းတြင္လည္း အိမ္သာ သီးသန္႔ရွိသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး သီးသန္႔သုံးရန္ ဘိုထိုင္၊ ေႂကြျပားကပ္ေတြႏွင့္ျဖစ္ၿပီး အနံ႔ကလည္း ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပစ္စလက္ခတ္ထားရက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းအုပ္အေပၚ အေတာ္ေလး အထင္ေသးသြားမိသည္။

အိမ္သာျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကလည္း ထူးဆန္းစြာျဖင့္ အေတြ႔အႀကဳံတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုစဥ္အခ်ိန္တြင္ မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားအတြက္ လိုအပ္သည့္ ကြန္ပ်ဴတာမ်ား လိုက္လံဆင္ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို အမွန္တကယ္ ကြန္ပ်ဴတာ မတတ္ေသာ္လည္း ဌာနဆိုင္ရာ မွတာဝန္ေပးခ်က္အရ တစ္ေန႔ တစ္ညေလာက္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္တတ္၊ ပိတ္တတ္၊ ျပတတ္ေစရန္ (တစ္နည္းအားျဖင့္ လူႀကီးမင္း မ်ားလာၾကည့္လၽွင္ အျပေကာင္းေစရန္ ေရွ႕ေျပးအညာတပ္တြင္ ပါဝင္ ခဲ့ရသူျဖစ္သည္)။

တစ္ေန႔တြင္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုံးသို႔ဆင့္ ေခၚၿပီး အမွတ္ (--) အေျခခံပညာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသို႔ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားယူသြားကာ သြားတပ္ဆင္ၿပီး ကေလးမ်ားကို သင္ၾကားေပးရန္ အမိန္႔ေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းတြင္ စာမသင္ရေသာ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ ဘဝျဖင့္ က်င္လည္ေနရသည္။ ထိုစဥ္က အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို မာလ္တီမီဒီယာစာသင္ခန္းမ်ား တပ္ဆင္ေပးရန္ အစီအစဥ္မရွိေသးေပ။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားဖြင့္လွစ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ သြားဆင္ၿပီး သင္ေပးရ မည္ဆိုသျဖင့္ ထူးဆန္းေနသည္။

ကြန္ပ်ဴတာသြားဆင္ေပးရသည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပခ်င္ ပါသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ စုစုေပါင္းလိုက္မွ Apple Macintosh ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ထိုကြန္ပ်ဴတာမ်ားသည္ မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားဖြင့္မည့္ ေက်ာင္းတိုင္းကို အလွည့္က် သြားေရာက္ အသုံးေတာ္ခံရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာေတြ ကားႏွင့္တင္သြားၿပီး ဇာတ္ဆရာလို ဇာတ္ဝင္တိုက္ေပးေနရသည္ကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဝန္ထမ္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခိုင္းတာလုပ္ေနခဲ့ရသည္။

မာလ္တီမီဒီယာစာသင္ခန္းဖြင့္မည့္စာရင္းတြင္ မပါေသးသည့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို မာလ္တီမီဒီယာပုံစံလုပ္ေန သျဖင့္ အံ့အားသင့္ၿပီး စုံစမ္းၾကည့္လိုက္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘုရင့္သမီးေတာ္ သီရိဒုံႏွင့္ အဖြဲ႕ေရာက္လာမည္။ ေက်ာင္းပတ္လည္ရွိ နာမည္ေက်ာ္ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားကို လာဖူးမည္။ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ၾကည့္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္တာဝန္က်ရာ ကြန္ပ်ဴတာခန္းတြင္ ကေလးေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသလို၊ သီရိဒုံလာလၽွင္ ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ိုဂ်က္တာျဖင့္ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ကရွင္းျပလၽွင္ ကြန္ပ်ဴတာမွ PowerPoint ျဖင့္ျပႏိုင္ရန္လည္း တာဝန္ယူထားရေသးသည္။ အျခား စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အိမ္တြင္းလက္မႈလုပ္ငန္း၊ သိပၸံခန္းစသည္ျဖင့္လည္း ျပင္ဆင္ ေနၾက ရေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စိုက္ပ်ိဳးေရးတာဝန္ခံဆရာက စိတ္ေတြတိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနသံကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းမွ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕စိုက္ခင္းကို ျမက္ေတြ ဦးစြာရွင္းရသည္။ ေျမာင္းေဘာင္ေတြေဖာ္ၿပီး မုန္လာ၊ ဆလပ္၊ မုံညင္းပင္ေတြကို ေဈးမွ သြားဝယ္ကာ ေနခ်င္းၿပီး အပင္ေပါက္စိုက္ျပရသည္။ ဘူးစင္ကိုလည္း လတ္တေလာေဆာက္ကာ ဘူးၫြန္႔၊ ဘူးႏြယ္ေတြကို စင္ေပၚ တင္ရသည္။ ဘူးသီးကို ေဈးမွသြားဝယ္ၿပီး စင္ေပၚ တြင္ သြပ္နန္းႀကိဳးႏွင့္ လူမျမင္ႏိုင္ေအာင္တြဲရသည္။

ေဆာင္းဦးေပါက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေရာင္ရွိေနသျဖင့္ ယေန႔စိုက္သည့္ အပင္ေတြက ႏြမ္းလ်လ်ျဖစ္ေနသည္။ သူကထိုအျဖစ္ကို စိတ္တိုေနသည္။ ေရေလာင္းစရာမွာလည္း ကန္ကအေဝးႀကီး သူကိုယ္တိုင္ သြားထမ္းေနရ သျဖင့္ အဆင္မေျပ။ ေနာက္ဆုံး မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ထံ အကူအညီေတာင္းၿပီး မီးသတ္ပိုက္ႀကီးျဖင့္ စိုက္ခင္းကို ေရျဖန္း ေနရသည္။

မနက္ျဖန္ မင္းသမီး သီရိဒုံေရာက္လာေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရွ႕ေျပးအေနျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦးႏွင့္အဖြဲ႕ ေရာက္လာကာ ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ထားသနည္းဆိုၿပီး ႀကိဳတင္လာၾကည့္သည္။ ထိုင္းဘုရင္ သမီးေတာ္ ဆိုသည့္ အရွိန္အဝါကလည္းရွိေနသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေနပုံလည္းရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ရွင္းလင္းေဆာင္တြင္ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို

“ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္သာေကာင္းေကာင္း ရွိသလား” ဟုေမးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက အေဝးမွ ဆရာအိမ္သာကို လက္ၫႈိးထိုးျပသည္။ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္က သြားၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါကာ ျပန္လာ သည္။

“မင္းသမီးက မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ကေန မိုင္ ၅၀ ေဝးတဲ့ေနရာကို ေတာက္ေလၽွာက္လာမွာ။ ဒီေရာက္လို႔ အိမ္သာ ဝင္ခ်င္ပါၿပီတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးတိုင္စင္အိမ္သာမွာ မင္းသမီးကို သြားခိုင္းရမွာလား။ ဘယ္မွာလဲ အင္ဂ်င္နီယာ ေခၚစမ္း” ဟုဆိုကာ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကေတာ့သည္။

ရွင္းလင္းေဆာင္ေဘးတြင္ ၁၀ ပတ္လည္ အုတ္စီ၊ သြပ္မိုး၊ ေႂကြ ျပားကပ္၊ ဘိုထိုင္အိမ္သာႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း တစ္ညလုံးေဆာက္ၾကသည္။ အဂၤေတေတြ မေျခာက္သည္ကိုပင္ မီးေတြအပူေပးၾကရသည္။ မနက္မိုးလင္းလၽွင္ အိမ္သာအသင့္ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္သာတစ္လုံး ေၾကးက ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးဖိုးေလာက္ကုန္သြားသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မင္းသမီး သီရိဒုံအလာကို ႀကိဳဆိုၾကသည္။ မနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ မင္းသမီးႏွင့္အဖြဲ႕ ကားသုံးစီးျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ယမန္ေန႔က ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႀကိဳတင္မွန္းဆထားခ်က္အတိုင္း မင္းသမီးသည္ ကားေပၚမွဆင္းဆင္းခ်င္း သူ႔အတြင္းေရးမႉးလားမသိ အမ်ိဳးသမီးကို အနားကပ္ေျပာသည္။ ထို အမ်ိဳးသမီးက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ဘာသာျပန္မွတစ္ဆင့္ ကပ္ေျပာသည္။ ေတြးထင္ထားၾကသည့္ အတိုင္း မင္းသမီးကို အိမ္သာေတာ္ဆီသို႔ ဦးစြာ ေခၚသြားၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မီးျဖင့္ အေျခာက္ခံ ထားသည့္ ဘိုထိုင္ႀကီး မင္းသမီးဝိတ္ျဖင့္ ဝုန္းခနဲအသံ မၾကားရပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။

မင္းသမီးက ရွင္းလင္းေဆာင္တြင္ နားေနၿပီး ရွင္းျပသည္မ်ားကို စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ နားေထာင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကို လွည့္ၾကည့္သည္။ မင္းသမီးေက်ာင္းေပၚတက္ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ မင္းသမီး ႏွင့္ပါလာသည့္ အဖြဲ႕ဝင္ ထဲမွ သုံးဦးက စိုက္ခင္းဆီသို႔သြားသည္။ လူႀကီးေတြ မ်က္လုံျပဴးၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ဘူးစင္သို႔သြားၿပီး ဘူးသီးကို ေသေသခ်ာ ခ်ာကိုင္ၾကည့္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က စိုက္ခင္းသို႔သြားၿပီး မုန္လာပင္ကိုႏုတ္ၾကည့္သည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဘာေတြေျပာၾကသည္ မသိ။ သေဘာ ေတြက်ၿပီး ေခါင္းေတြညိမ့္ၾကသည္။ မနက္ကတည္းက ေရတစ္ႀကိမ္ျဖန္းၿပီး ေနအပူဒဏ္ေၾကာင့္ အပင္ေတြက ဦးက်ိဳးေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာအေၾကာင္းျပန္ဆက္ပါမည္။ မၾကာမီက ထိုင္းႏိုင္ငံမွျပန္လာေသာ ေမာကၡပညာေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဆုံရသည္။ သူတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံေက်ာင္းမ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းေသာအိမ္သာ စနစ္၊ လမ္းေဘး အမ်ားသူငါ အသုံးျပဳရေသာေနရာမ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းသည့္ အိမ္သာစနစ္ေတြအေၾကာင္း အားရပါးရ ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သာမရွိ၊ က်င္းေပၚတြင္ ဝါးလုံး ႏွစ္တန္းပစ္ကာ တုတ္တံျဖင့္ အသုံးျပဳေသာစနစ္၊ ေခ်ာက္ထဲ၊ ဝါးေတာထဲ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔ေစသည့္စနစ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္က ျပဳျပင္ရန္မည္သို႔မၽွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ ပါ။ အိမ္သာဆိုသည္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာေတာ္အတြက္ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္း ရသည့္ အေဆာက္ အအုံဟု ခံယူထားပုံရသည္။ အိမ္ေထာင္စု ၁၀ လုံးတြင္ပင္ အိမ္သာတစ္လုံးမရွိသည့္ ေခတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်း႐ြာ၌ အမႈထမ္းခဲ့ၾကရသည္။

ေနာက္ပိုင္း ယင္လုံအိမ္သာစနစ္၊ ပလပ္စတစ္ခြက္စနစ္မ်ားျဖင့္ ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ ထြန္းကားလာရန္ ႀကံေဆာင္ ၾကသည္ဆိုေစ၊ ေရအၿမဲ ျပည့္ကာ ပုပ္ေဟာင္ေနေသာ က်င္းစနစ္ေၾကာင့္ ယခင္ျခင္ၾကားႀကီးေတြ မရွိေသာ ႐ြာမ်ားတြင္ ထူးဆန္းစြာျခင္ၾကားႀကီးေတြ ေရာက္လာသည္ကိုလည္း ႐ြာသားေတြပါးစပ္ျဖားတြင္ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ၾကရသည္။ အိမ္တိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ယင္လုံအိမ္သာမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္မွန္ေစ၊ ေရေလာင္းအိမ္သာစနစ္သည္ ေရေပါ မ်ားမွသာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေသာက္သုံးရန္ ေသာက္ေရတစ္အိုးကိုပင္ နာရီဝက္ေလာက္ေလၽွာက္ရေသာ ႐ြာဦး ေက်ာင္းမွ သြားခပ္ေနရေသာ ႐ြာေက်ာင္းရွိ အိမ္သာအေျဖမွာ တုတ္ မစင္မ်ားျဖင့္ျပည့္ၿပီး အိမ္မသာႏိုင္မွာကေတာ့ေသခ်ာသည္။

႐ုပ္ျမင္သံၾကား ပညာေပးအစီအစဥ္မွ “လက္ေဆးၿပီးၿပီလား”ဆိုသည့္ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ႀကိဳက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေဆး စရာေနရာမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဆပ္ျပာမရွိသည့္ေက်ာင္းမ်ား၊ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ပါးစပ္က ေျပာၿပီး လက္ေတြ႕မပါသည့္ ေစတနာမ်ား၊ အိမ္သာကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း မသိေသာ ပညာေရးဌာနမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ စံျပဳေလာက္သည့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ထူေထာင္ ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ပညာေရးတြင္ ဘက္စုံျပဳျပင္စရာေတြက မ်ားလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္သာကို အေလးထားရေကာင္းမွန္းမသိေသာ၊ အိမ္ သာမွထြက္လာလွ်င္ လက္ေဆးရမည္ကို လူႀကီးလာမွ ဟန္ျပလုပ္တတ္ေသာ၊ လက္ေဆးပြဲကို အခမ္းအနား ျဖင့္ တစ္ခမ္းတနားလုပ္ျပကာ တီဗီြထဲတြင္ အရွက္မရွိ လက္ေဆးျပေနေသာ လူႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား ကို ေက်ာင္းအိမ္သာမ်ားတြင္ ေရအလံုအေလာက္ရေအာင္လုပ္ေပးၿပီးမွ လက္ေဆးျပၾကပါဟု ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါသည္။

အင္တာနက္ေဖ့စ္ဘုတ္မွ....