.jpg)
က်ေနာ္ မမနဲ႔ နီးရေအာင္ ဆိုၿပီး နတ္ကႏၷားေပးဖို႔ ပုိက္ဆံ
စုေနပါတယ္မမ။
အလွည့္က်ရင္ မမတို႔ လမ္းထိပ္က မီးကင္းမွာ က်ေအာင္ ဆယ္အိမ္မႈးနဲ႔
ရပ္ကြက္လူႀကီးကိုလည္း ဖာလူဒါ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ တိုက္ထားပါတယ္မမ။ မမနဲ႔
နီးဖို႔ဆိုၿပီး ယၾတာေခ်ေပးတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကိုေတာ့ ေခ်ာင္းရုိက္ဖုိ႔
ဝါးရင္းတုတ္ ေကာက္ထားပါတယ္ မမ။ အနီးစပ္ဆံုး ဆိုလို႔ တျမန္ႏွစ္
မိုးတြင္းတုန္းက မမစီးတဲ့ကား က်ေနာ့္နားက ျဖတ္သြားတုန္း ပုဆိုးကို
ဗြက္စင္သြားတာပဲ ရွိပါေသးတယ္ မမရယ္။
ေႏြညေတြမွာဆို အသုဘ ယပ္ေတာင္လို ေအးခ်မ္းမႈ ေပးႏုိင္တဲ့ မမအျပံဳးေလးကို သတိရမိတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းဝမွာေရာင္းတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ဝယ္စားတိုင္း မမရဲ့
သြားေလးေတြကို ျမင္ေယာင္တယ္။ ေက်ာင္းကားဆရာ ဦးေလးႀကီး ကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနတဲ့
သြားေတြနဲ႔ ျပံဳးျပတိုင္း မမရဲ့ သြားေလးေတြ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား
လို႔ျမင္ေယာင္ျပန္တယ္။ မမဟာ က်ေနာ့္ရင္ထဲ အျမဲရွိပါတယ္။ ဒီေန႔
ၾကက္သားအာလူး ခ်က္တာေတာင္ မမအတြက္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ အာလူးတစ္လံုး
ခ်န္ထားမိတယ္...
မမနဲ႔ နီးဖို႔ က်ေနာ္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဘဝကို တက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ရြာကို
လုိက္လည္တိုင္း ထန္းပင္တက္ သင္ေနပါတယ္ မမ။ တကယ္ေတာ့ ဟိုး မိုးေပၚ
ေလယဥ္ပ်ံထဲက ေျခသုတ္ဖံုလို မမရဲ့ ဘဝဟာ မဟာအဝီစိ ငရဲ ေအာက္ဆံုးမွာ ေဒဝဒတ္
ဖင္ခုထုိင္တဲ့ ေခြးေျခခံုလို က်ေနာ့္ ဘဝက လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေအာင္
ျမင့္မားလွပါတယ္ဗ်ာ။ စြဲလန္း တတ္လိုက္ပံုမ်ား မမကို လြမ္းလို႔
ကိုရီးယားကား မၾကည့္ျဖစ္တာေတာင္ သံုးရက္ရွိၿပီေပါ့။
အိပ္မက္ေတြမ်ား ဆန္းလုိက္တာ။ ညက က်ေနာ္နဲ႔ မမနဲ႔ လူတစ္အုပ္နဲ႔ ကုလားကားထဲကလို ကၾကတယ္တဲ့။ မမ ဆာရီမ်ား
ေလထဲ လြင့္ေနလိုက္တာ လႊားခနဲ လႊားခနဲပဲ။ မမနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
(လူအုပ္က ဘယ္ေပ်ာက္သြားတယ္မသိ) သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို ဝိုင္းႀကီး ပတ္ပတ္
လုပ္ေနတုန္း အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးသြားေတာ့ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပိုစတာထဲက
သက္မြန္ျမင့္က မ်က္ေစ့မိႈတ္ျပတယ္။ မမကို သတိရရတဲ့အထဲ သက္မြန္ျမင့္က
တေမွာင့္။ ခက္ပါတယ္။
မမကို လြမ္းလြန္းလို႔ ထမင္းမစားႏုိင္တာနဲ႔ ဒန္ေပါက္ခ်ည္း ဝယ္စားေနရတာ ႏွစ္ရက္ေတာင္ ရွိၿပီ။
ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္ႏိုင္လုိ႔ မနက္မိုးလင္းမွပဲ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေနရတယ္။
လြမ္းလြန္းလို႔ မယ္ဒလင္တီးေတာ့လည္း ေဘးအိမ္က အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ လူက၊
သူ႔အဖြား ေနမေကာင္းလို႔ မတီးပါနဲ႔တဲ့။ ဒီေန႔လည္း လြမ္းလြမ္းရွိတာနဲ႔
ခိုေတြကို ဆန္ေကြ်းၿပီး ေလးခြနဲ႔ ပစ္ေနမိတယ္။ မမနဲ႔ ေတြ႔မွ ေၾကာ္စားဖို႔
ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္သိမ္းထားတယ္။
မမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ မုန္လာဥရယ္။ ေသာင္ျပင္မွာ လႊတ္တဲ့ ေရႊဟသၤာလို ဖတ္လတ္ ဖတ္လတ္နဲ႔။ လက္ေဆးေရ
တစ္ပံုးတည္းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ဝက္သားတုတ္ထိုး အထမ္းသည္လို အနာဂတ္ေတြ
အရသာပိုေကာင္းခဲ့ၾက။ ဆီးေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းလုိ က်ေနာ္တုိ႔
ၾကားမယ္ ႏွင္းေတာင္ မက်ႏုိင္ခဲ့ဘူး ဆိုေတာ့လည္း... ႏွလံုးသား ဆိုတာမ်ား
ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲမွာ ရွိခဲ့ရင္ ဒီဖက္ကို ကမ္းေပးၾကည့္ပါ မမေရ။
ဂ်င္ေပါက္သလို တစ္ေယာက္ေယာက္ စည္းဝုိင္းအျပင္ထြက္မွ ပြဲက သိမ္းၾကမွာလား မမ။ ႏွလံုးသားလည္း ေမာလြန္းလို႔
မိုးတြင္းစီး ရာဘာ ဖိနပ္လို ဇြိဇြိ ဇြိဇြိနဲ႔။ တရုပ္ျပည္တြင္ လုပ္သည္လုိ႔
တံဆိပ္မကပ္ထားေပမဲ့ အစစ္လို႔ မေၾကညာႏုိင္ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြ။ ဇာတ္ထဲက မယ္သီတာ့
သမင္ေတြလို မမအနားမွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနၾကတဲ့ လူလည္ႀကီး သားသမီးေတြ
အတြက္၊ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ လကၡဏနဲ႔ အတူ၊ ရာမရဲ့ ျမားေတြလည္း အေပါင္ဆိုင္
ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။
မေန႔က မမကို သတိရေနရင္း ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္စားေတာ့ မမအတြက္ ရည္စူးၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ပုိဝယ္လိုက္ၿပီးမွ
မမ အနားမရွိႏုိင္မွန္း သတိရတယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္လွည့္စီ လ်က္ရင္းနဲ႔
မမအတြက္ တစ္ေခ်ာင္းက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ျမန္မာကားထဲမယ္
ဓါတ္ပံုျပဳတ္က်ၿပီး မွန္ကြဲသလိုပဲ နိမိတ္ မေကာင္းလုိက္တာ။ က်ေနာ့္ရဲ့
အခ်စ္အတြက္ သက္မဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းေလးေတာင္ စေတးရရွာတယ္။ ေနာက္ ၾကံဳမွ
က်ေနာ့္ကို တစ္ေခ်ာင္း ျပန္ဝယ္ေကြ်းပါ မမ။
ကြ်ဲေရွ႕ ကန္သင္းရိုးေပၚ တက္ၿပီး ဘရိတ္ဒန္႔စ္ ကျပတဲ့ သာဂိလိုပဲ က်ေနာ့ အခ်စ္ေတြက အရာ မထင္ခဲ့ပါဘူး။
တခါတေလ မမနဲ႔ က်ေနာ္သာ ရိုးသားတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြဆို အေတာ္
ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ မမ ေရခပ္ဆင္းရင္ ၿပီတီတီ အၾကည့္နဲ႔
(ေရ) အိုး ပင့္ေပးတာတို႔၊ ေကာက္ရိုးပံု ရိုးမန္႔စ္တို႔။ မမဝယ္စားတဲ့
ပီဇာဆိုတာ မရွိေပမဲ့ မနက္တိုင္း ဘိန္းမုန္႔စားႏုိင္မယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့
က်ီးမႏိုးပြဲမွာ မမထဘီ ခိုးၿပီး အမွတ္တရ သိမ္းထားလုိ႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။
အာခိမိဒိက ေျပာတယ္။ သူမတ္တပ္ ရပ္စရာ တစ္ေနရာသာ ေပးပါ။ ကမာၻကို သူေရႊ႕ျပပါ့မယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ကို မမရဲ့
အခ်စ္ေတြသာ ေပးပါ။ အာခိမိဒိကို က်ေနာ္ ေရႊ႕ျပပါ့မယ္။ အခုမ်ားေတာ့ျဖင့္
မမရဲ့ စိမ္းကားမႈအေပါင္းနဲ႔ခ်ည္း ခေညာင္းေနလုိ႔၊ မိုးေအးေအးမယ္
ေရဒီယိုဖြင့္တုန္း၊ ေမာင့္အခ်စ္ ျမားစူး... ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး...
ရူးရၿပီေကာေလ... ဆိုတဲ့ စိုးစႏၵာ...ထြန္း အသံႀကီး စည္ကနဲ ထြက္လာေတာ့
ခံစားရလြန္းလို႔ က်ေနာ့္မယ္ မ်က္ရည္ေတာင္ ဘူးသီးလံုးေလာက္ က်တယ္... :P
အလွည့္က်ရင္ မမတို႔ လမ္းထိပ္က မီးကင္းမွာ က်ေအာင္ ဆယ္အိမ္မႈးနဲ႔
ရပ္ကြက္လူႀကီးကိုလည္း ဖာလူဒါ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ တိုက္ထားပါတယ္မမ။ မမနဲ႔
နီးဖို႔ဆိုၿပီး ယၾတာေခ်ေပးတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကိုေတာ့ ေခ်ာင္းရုိက္ဖုိ႔
ဝါးရင္းတုတ္ ေကာက္ထားပါတယ္ မမ။ အနီးစပ္ဆံုး ဆိုလို႔ တျမန္ႏွစ္
မိုးတြင္းတုန္းက မမစီးတဲ့ကား က်ေနာ့္နားက ျဖတ္သြားတုန္း ပုဆိုးကို
ဗြက္စင္သြားတာပဲ ရွိပါေသးတယ္ မမရယ္။
ေႏြညေတြမွာဆို အသုဘ ယပ္ေတာင္လို ေအးခ်မ္းမႈ ေပးႏုိင္တဲ့ မမအျပံဳးေလးကို သတိရမိတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းဝမွာေရာင္းတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ဝယ္စားတိုင္း မမရဲ့
သြားေလးေတြကို ျမင္ေယာင္တယ္။ ေက်ာင္းကားဆရာ ဦးေလးႀကီး ကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနတဲ့
သြားေတြနဲ႔ ျပံဳးျပတိုင္း မမရဲ့ သြားေလးေတြ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား
လို႔ျမင္ေယာင္ျပန္တယ္။ မမဟာ က်ေနာ့္ရင္ထဲ အျမဲရွိပါတယ္။ ဒီေန႔
ၾကက္သားအာလူး ခ်က္တာေတာင္ မမအတြက္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ အာလူးတစ္လံုး
ခ်န္ထားမိတယ္...
မမနဲ႔ နီးဖို႔ က်ေနာ္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဘဝကို တက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ရြာကို
လုိက္လည္တိုင္း ထန္းပင္တက္ သင္ေနပါတယ္ မမ။ တကယ္ေတာ့ ဟိုး မိုးေပၚ
ေလယဥ္ပ်ံထဲက ေျခသုတ္ဖံုလို မမရဲ့ ဘဝဟာ မဟာအဝီစိ ငရဲ ေအာက္ဆံုးမွာ ေဒဝဒတ္
ဖင္ခုထုိင္တဲ့ ေခြးေျခခံုလို က်ေနာ့္ ဘဝက လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေအာင္
ျမင့္မားလွပါတယ္ဗ်ာ။ စြဲလန္း တတ္လိုက္ပံုမ်ား မမကို လြမ္းလို႔
ကိုရီးယားကား မၾကည့္ျဖစ္တာေတာင္ သံုးရက္ရွိၿပီေပါ့။
အိပ္မက္ေတြမ်ား ဆန္းလုိက္တာ။ ညက က်ေနာ္နဲ႔ မမနဲ႔ လူတစ္အုပ္နဲ႔ ကုလားကားထဲကလို ကၾကတယ္တဲ့။ မမ ဆာရီမ်ား
ေလထဲ လြင့္ေနလိုက္တာ လႊားခနဲ လႊားခနဲပဲ။ မမနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
(လူအုပ္က ဘယ္ေပ်ာက္သြားတယ္မသိ) သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို ဝိုင္းႀကီး ပတ္ပတ္
လုပ္ေနတုန္း အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးသြားေတာ့ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပိုစတာထဲက
သက္မြန္ျမင့္က မ်က္ေစ့မိႈတ္ျပတယ္။ မမကို သတိရရတဲ့အထဲ သက္မြန္ျမင့္က
တေမွာင့္။ ခက္ပါတယ္။
မမကို လြမ္းလြန္းလို႔ ထမင္းမစားႏုိင္တာနဲ႔ ဒန္ေပါက္ခ်ည္း ဝယ္စားေနရတာ ႏွစ္ရက္ေတာင္ ရွိၿပီ။
ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္ႏိုင္လုိ႔ မနက္မိုးလင္းမွပဲ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေနရတယ္။
လြမ္းလြန္းလို႔ မယ္ဒလင္တီးေတာ့လည္း ေဘးအိမ္က အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ လူက၊
သူ႔အဖြား ေနမေကာင္းလို႔ မတီးပါနဲ႔တဲ့။ ဒီေန႔လည္း လြမ္းလြမ္းရွိတာနဲ႔
ခိုေတြကို ဆန္ေကြ်းၿပီး ေလးခြနဲ႔ ပစ္ေနမိတယ္။ မမနဲ႔ ေတြ႔မွ ေၾကာ္စားဖို႔
ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္သိမ္းထားတယ္။
မမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ မုန္လာဥရယ္။ ေသာင္ျပင္မွာ လႊတ္တဲ့ ေရႊဟသၤာလို ဖတ္လတ္ ဖတ္လတ္နဲ႔။ လက္ေဆးေရ
တစ္ပံုးတည္းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ဝက္သားတုတ္ထိုး အထမ္းသည္လို အနာဂတ္ေတြ
အရသာပိုေကာင္းခဲ့ၾက။ ဆီးေရာဂါ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းလုိ က်ေနာ္တုိ႔
ၾကားမယ္ ႏွင္းေတာင္ မက်ႏုိင္ခဲ့ဘူး ဆိုေတာ့လည္း... ႏွလံုးသား ဆိုတာမ်ား
ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲမွာ ရွိခဲ့ရင္ ဒီဖက္ကို ကမ္းေပးၾကည့္ပါ မမေရ။
ဂ်င္ေပါက္သလို တစ္ေယာက္ေယာက္ စည္းဝုိင္းအျပင္ထြက္မွ ပြဲက သိမ္းၾကမွာလား မမ။ ႏွလံုးသားလည္း ေမာလြန္းလို႔
မိုးတြင္းစီး ရာဘာ ဖိနပ္လို ဇြိဇြိ ဇြိဇြိနဲ႔။ တရုပ္ျပည္တြင္ လုပ္သည္လုိ႔
တံဆိပ္မကပ္ထားေပမဲ့ အစစ္လို႔ မေၾကညာႏုိင္ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြ။ ဇာတ္ထဲက မယ္သီတာ့
သမင္ေတြလို မမအနားမွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနၾကတဲ့ လူလည္ႀကီး သားသမီးေတြ
အတြက္၊ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ လကၡဏနဲ႔ အတူ၊ ရာမရဲ့ ျမားေတြလည္း အေပါင္ဆိုင္
ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။
မေန႔က မမကို သတိရေနရင္း ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္စားေတာ့ မမအတြက္ ရည္စူးၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ပုိဝယ္လိုက္ၿပီးမွ
မမ အနားမရွိႏုိင္မွန္း သတိရတယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္လွည့္စီ လ်က္ရင္းနဲ႔
မမအတြက္ တစ္ေခ်ာင္းက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ျမန္မာကားထဲမယ္
ဓါတ္ပံုျပဳတ္က်ၿပီး မွန္ကြဲသလိုပဲ နိမိတ္ မေကာင္းလုိက္တာ။ က်ေနာ့္ရဲ့
အခ်စ္အတြက္ သက္မဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းေလးေတာင္ စေတးရရွာတယ္။ ေနာက္ ၾကံဳမွ
က်ေနာ့္ကို တစ္ေခ်ာင္း ျပန္ဝယ္ေကြ်းပါ မမ။
ကြ်ဲေရွ႕ ကန္သင္းရိုးေပၚ တက္ၿပီး ဘရိတ္ဒန္႔စ္ ကျပတဲ့ သာဂိလိုပဲ က်ေနာ့ အခ်စ္ေတြက အရာ မထင္ခဲ့ပါဘူး။
တခါတေလ မမနဲ႔ က်ေနာ္သာ ရိုးသားတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြဆို အေတာ္
ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ မမ ေရခပ္ဆင္းရင္ ၿပီတီတီ အၾကည့္နဲ႔
(ေရ) အိုး ပင့္ေပးတာတို႔၊ ေကာက္ရိုးပံု ရိုးမန္႔စ္တို႔။ မမဝယ္စားတဲ့
ပီဇာဆိုတာ မရွိေပမဲ့ မနက္တိုင္း ဘိန္းမုန္႔စားႏုိင္မယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့
က်ီးမႏိုးပြဲမွာ မမထဘီ ခိုးၿပီး အမွတ္တရ သိမ္းထားလုိ႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။
အာခိမိဒိက ေျပာတယ္။ သူမတ္တပ္ ရပ္စရာ တစ္ေနရာသာ ေပးပါ။ ကမာၻကို သူေရႊ႕ျပပါ့မယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ကို မမရဲ့
အခ်စ္ေတြသာ ေပးပါ။ အာခိမိဒိကို က်ေနာ္ ေရႊ႕ျပပါ့မယ္။ အခုမ်ားေတာ့ျဖင့္
မမရဲ့ စိမ္းကားမႈအေပါင္းနဲ႔ခ်ည္း ခေညာင္းေနလုိ႔၊ မိုးေအးေအးမယ္
ေရဒီယိုဖြင့္တုန္း၊ ေမာင့္အခ်စ္ ျမားစူး... ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး...
ရူးရၿပီေကာေလ... ဆိုတဲ့ စိုးစႏၵာ...ထြန္း အသံႀကီး စည္ကနဲ ထြက္လာေတာ့
ခံစားရလြန္းလို႔ က်ေနာ့္မယ္ မ်က္ရည္ေတာင္ ဘူးသီးလံုးေလာက္ က်တယ္... :P
No comments:
Post a Comment